" تابستان حدود چهل سال پیش در قم ساکن بودیم. در آن موقع آب کم بود و پنکه یا کولر هم نداشتیم و همه جا خیلى گرم بود. ماه مبارک رمضان در چله تابستان شروع شد و خواهر بزرگم که خیلى ضعیف و لاغربود، نه ساله شد و باید روزه مى‏گرفت. او پس از افطار کردن اولین روزه‏اش به آقا گفت: من فردا روزه نمى‏گیرم.

آقا مى‏بینند که علناً نمى‏توانند او را به روزه گرفتن مجبور نمایند زیرا ممکن است روزه‏ش را بخورد و قبح روزه خوردن برایش از بین برود. از این رو بلافاصله دنبال یکى از دوستانشان فرستادند و گفتند: فلانى مى‏خواهم همین امشب اینها را به تهران برسانى، و ما دیروقت به تهران رسیدیم. بعد آقا گفته بودند: من دیدم این بچه نمى‏تواند روزه بگیرد و اهمیت روزه برایش از بین مى‏رود، گفتم از قم {به مسافرت}برود که اگر یک روز به او گفتم روزه بگیر، بداند که باید روزه بگیرد نه اینکه بگوید مى‏گیرم و بعد هم برود بخورد. "